ابوالحسن محمد بن اسماعیل لامعی بکر آبادی دهستانی گرگانی، شاعر بزرگ اواسط قرن پنجم است.او پسر محمد بن اسماعیل بوده  و لقبش لامعی بوده و در بکر آباد گرگان متولد شده است. وی حدوداً در سال 411 هجری ولادت یافته است. وی در سمرقند و بخارا زندگی می کرده و یا با شاعران اوایل قرن ششم مشاعره داشته، مغشوش و غیر قابل توجه است.

لامعی شاعری قدرتمند بوده است و تابع سبک همان دوره، یعنی دوره اول غزنویان، بوده است، و گاهی اشعار شاعران زمان خود را جواب گفته است.

وی در تشبیه  بسیار نمایان است.تشبیهات او از شب و بیابان و اسب و طل و مظاهر مختلف طبیعت، خواننده را به یاد منوچهری می اندازد. وی با قدرتی هم پایه منوچهری قصایدش را به تشبیهات آراسته است.

لامعی نیز مانند ابوالنجم منوچهری دامغانی از کلمات مهجور عربی به وفور استفاده کرده است.وی گاهی ، برای استفاده از زبان عربی در اشعارش، به جای آوردن کلمات افزون عربی، عبارات متعدد عربی را به کار برده است.

همچنین آثار او سرشار است از ابتکارات جدید.وی همواره از زبان فصیح و منطق بلیغ خود، برای آوردن معانی تازه و ابداع صحنه های جدید، استفاده کرده است.